Wakker worden in een extractief systeem

Wat ik (de laatste tijd) zie, voel en ervaar in de maatschappij om me heen raakt diep. Het gaat over onrecht, over systemen die zich voordoen als vrij maar voelen als benauwend, over mensen die zich aanpassen aan iets wat ik innerlijk niet meer kloppend vind.

Ik zie een samenleving waarin veel mensen het bestaande systeem lijken te ervaren als ‘thuis’. Maar voor mij voelt het als iets dat wringt. Iets waarin menselijkheid, oprechtheid en bewustzijn voortdurend worden ingeruild voor haast, uiterlijk vertoon, presteren en meegaan in wat sociaal wenselijk is. ‘Leef en laat leven’ zijn mooie woorden en worden vaak gepredikt, maar in mijn ervaring blijven het vaak holle frasen, zeker wanneer iemand zich anders beweegt dan wat gangbaar is.

Wat mij opvalt en frustreert is hoe diep dat systeem in mensen zit. Zelfs op volwassen (werk)vloeren spelen groepsdynamieken waarin anderen uitgesloten of klein gehouden worden. En als je dat benoemt of weigert mee te doen, voel je de energie verschuiven. Alsof jij degene bent die ‘moeilijk’ doet, terwijl je eigenlijk gewoon trouw probeert te blijven aan jezelf.

De link met het verleden is voor mij onmiskenbaar. Als nazaat van tot slaaf gemaakten zie ik hoe de logica van uitbuiting, controle en onderdrukking niet verdwenen is, maar gemoderniseerd: van slavenschepen naar bedrijfssystemen, van ketenen naar deadlines, van religieuze rechtvaardiging naar economische en sociale druk. De geest van exploitatie leeft voort in hoe we omgaan met arbeid, identiteit, emoties en ‘anders-zijn’.

In spirituele kringen wordt vaak gesteld dat je moet vergeven ‘voor je eigen gemoedsrust’. Maar dat klinkt leeg zolang het systeem doorgaat met wat het altijd heeft gedaan, zolang de olifant in de kamer wordt genegeerd en de pijn van de nazaten niet écht wordt gezien of erkend. Vergeving zonder erkenning voelt niet als bevrijding, maar als stilzwijgend medeplichtig moeten zijn.

Daarnaast zie ik hoe propaganda mensen blijft hypnotiseren. Iemand wordt publiekelijk als boeman neergezet en velen nemen dat klakkeloos over. Kritisch denken lijkt op veel plekken vervangen door kuddegedrag. Dat baart me zorgen. Want zolang het systeem zich staande houdt met angst, verdeling en afleiding, zullen echte veranderingen steeds opnieuw worden gesaboteerd.

Is dit überhaupt een democratie? Of leven we in een systeem dat vrijheid predikt, maar dat alleen toestaat voor wie binnen de lijnen kleurt? Ik weet het antwoord niet met zekerheid, maar ik voel het wel: de onderliggende energie klopt niet. En als ik probeer te bewegen vanuit een vrijer, eerlijker of dieper bewustzijn, stuit ik op weerstand: soms stil, soms sociaal, soms systemisch. 

Deze blog is geen klacht. Het is een document van bewustzijn. 

Een manier om mijn waarnemingen en gevoel niet te laten verstillen. 

Een manier om trouw te blijven aan wat ik wél zie, wél voel en wél weet. 

Misschien is het tijd dat we nieuwe taal vinden voor vrijheid. 

Niet gebaseerd op uiterlijk vertoon of oppervlakkige tolerantie, maar op waarheid, verbinding en de moed om te kijken naar wat écht speelt.