In een wereld waar alles snel moet, waar gemak voorrang krijgt boven waarheid, is naar mijn oordeel vooral wat we eten een afspiegeling geworden van hoe ver we van echt leven zijn afgedwaald. Niet alleen wat we eten, maar hoe, waarom en wat we ermee doen vertelt iets essentieels over de staat van ons bewustzijn. De smaken en vibrations die we zijn vergeten Zoet, zout en tegenwoordig ook “umami” (de hartige smaak) zijn overal. Ze zijn veilig, makkelijk, troostend. Je proeft ze

We leven in een maatschappij en tijd waarin we verder dan ooit van onze kern verwijderd zijn geraakt. Niet alleen in het Westen, maar wereldwijd: overal waar de stedelijke en technologische mindset de natuurlijke leefritmes heeft verplaatst. We functioneren hoofdzakelijk vanuit ons hoofd, bijna losgekoppeld van ons lichaam en van de natuur. Onze zintuigen zijn beperkt geraakt tot het zien (en vooral gezien worden!) en zelfs dat voornamelijk op het fysieke vlak. Voor degenen b

“Global warming is geen bedreiging. Het is een afscheid. De aarde zegt: dit veld niet meer.” We leven in een tijd waarin de temperatuur stijgt. Buiten én binnen. Landschappen drogen uit, gletsjers smelten, bosbranden laaien op, het klimaat ‘verandert’, maar ook jouw lichaam zwelt, zweet, trekt samen, brandt, blokkeert en opent. Dat is geen toeval. Dat is één systeem. Eén veld. Eén waarheid in verschillende vorm. Global warming is niet iets dat “daarbuiten” gebeurt. Het ís jou

Er zijn mensen die geboren lijken te zijn met een verfijnd innerlijk kompas. Ze voelen meer, dieper, sneller. Ze proeven de energie van woorden, merken het verschil tussen dode en levende voeding, en voelen de kilte van een omgeving lang voordat het in cijfers op een thermometer verschijnt. Herken jij dit? Dan ben je waarschijnlijk een fijngevoelige ziel in een wereld die weinig ruimte biedt voor die gevoeligheid. De mismatch: wat als je lichaam schreeuwt terwijl de wereld zw

Wat ik (de laatste tijd) zie, voel en ervaar in de maatschappij om me heen raakt diep. Het gaat over onrecht, over systemen die zich voordoen als vrij maar voelen als benauwend, over mensen die zich aanpassen aan iets wat ik innerlijk niet meer kloppend vind. Ik zie een samenleving waarin veel mensen het bestaande systeem lijken te ervaren als ‘thuis’. Maar voor mij voelt het als iets dat wringt. Iets waarin menselijkheid, oprechtheid en bewustzijn voortdurend worden ingeruil

Wat ik voel maar zelden hardop zeg, is dat mijn verlangen naar waarheid, naar een leven vol levenskracht en ziel, soms aan voelt alsof ik iets van anderen in mijn omgeving “afpak”. Alsof ik iets verbreek door de dingen te doorzien: de illusie, de façade, het ‘normaal doen’. Zeker als ik zie hoe bijvoorbeeld leeftijdsgenoten of familie, lijken te floreren binnen dat systeem. Met 'zekerheid', geld, reizen, zichtbare successen.  En toch: ik voel geen jaloezie. Ik heb/had die din

In het Engels noemen ze het ‘the projects’. Dat is precies wat het is en hoe het voelt: een project. Een experiment. Als een labrat tussen beton, junkfood en een overload aan artificiële straling. Het is allesbehalve menselijk.   Ik groeide op in de Bijlmer. In een flat. Hoog boven de aarde, tussen honderden anderen. Veel grijs, weinig ruimte, nauwelijks stilte. Ik woonde er 25 jaar. En al die tijd voelde mijn lichaam wat mijn hoofd nog niet kon verwoorden: dít is geen natuu